Of: Hoe mijn leven helemaal anders had kunnen lopen.
Toen ik 23 was liep ik een keer te wandelen in het bos. Er was veel veranderd in mijn leven, ik was afgestudeerd als componist, had nu net een jaar een relatie met Bertram en ik was volop bezig met het ontdekken en ontwikkelen van mijn talenten. Ik had voor het eerst in een kleinschalige theaterproductie meegespeeld als muzikant, en dat smaakte naar meer. Verder wist ik allemaal nog niet zo goed waar het heen moest, er lagen wel wat nieuwe plannen maar het kon nog allerlei kanten op.
Opeens ging de telefoon.
- Ja goedemiddag, spreek ik met meneer Dikke? (Je went eraan)
- Tom Dieke hier, goedemiddag.
- Ah meneer Dikke, fijn dat ik u spreek. Ik bel u over het volgende: wij hebben u in ons klantenbestand staan en u bent de ideale kandidaat om het nieuwe gezicht te worden van Melitta koffiefilters. Kent u Melitta?
- Euh, ja dat zijn de meest gebruikte filters volgens mij, toch?
- Melitta is een grote speler op de markt, ja.
- Goh, een grote speler, precies. Maar, het nieuwe gezicht zegt u? Van wat voor bedrijf bent u dan?
- Wij zijn een modellenbureau, en uw profiel past uitstekend bij Melitta koffiefilters.
Dit liet ik even op me inwerken. Niet alleen had ik nog nooit ook maar overwógen om me voor een modellenbureau in te schrijven, ik vroeg me ook af wat het over mij zei dat ik het juiste profiel had voor koffiefilters. Saai, nikszeggend, een goede huls voor het interessante spul? Of moest een dergelijk alledaags product juist door een extra aantrekkelijke hunk worden gepresenteerd om het nog wat te laten lijken? Voor ik iets terug wist te zeggen praatte de vrouw aan de andere kant van de lijn al verder:
“Ik zal meteen maar concreet worden. Over twee weken hebben we een reclameshoot voor Melitta in Zuid-Afrika, en daar zouden we u heel graag voor inzetten. Wat denkt u ervan?”
Had ik al niet verwacht dat mij de kwaliteiten van een model werden toegedicht, dit zag ik helemaal niet aankomen. Er vlogen allerlei gedachten door mijn hoofd: wat heb ik over twee weken? Kan ik het afzeggen? Durf ik dat wel? En als ik het durf, kán ik het wel? Zijn dit geen oplichters? Wie zijn het überhaupt? En niet in de laatste plaats: TUUUUUUUUUUUT.
Ik denk nog vaak terug aan dit gesprek als een situatie waarin ik talloze zinnige dingen had kunnen vragen, afgeleid uit het bovenstaande. Het enige wat ik echter wist uit te brengen was:
“…eh, goh, wat leuk dat jullie, eh…aan me denken. Het is wel lastig, ik moet kijken hoe ik daar mijn tijd voor vrij kan maken, ik wil er even over nadenken”. De vrouw van het modellenbureau klonk nu gedecideerd:
“Tja, we zullen helaas gezien de korte termijn wel heel snel beslissingen moeten maken, het is van belang dat u vandaag nog beslist”.
Nu begon ik pas echt te twijfelen aan de authenticiteit van de belster. Wat voor modellenbureau benadert mensen telefonisch zonder dat ze daar zelf iets van vermoeden en eist dan toezeggingen op de dag zelf? De stem klonk niet bekend en er zaten op de achtergrond ook geen mensen te proesten van het lachen, dus het leek er niet op dat vrienden een grap met me uithaalden. Ik hield vol dat ik dit even moest overwegen en dat ik over een uur zou terugbellen. Dat was dan goed.
Meteen na het ophangen bekroop me een volslagen belachelijk gevoel. Dit kón niet waar zijn, maar wat nou als dit de kans van m’n leven was, en het begin van een glansrijke carrière als model? Je wist het maar niet, alles was toch al aan het veranderen, misschien had iemand van die theatervoorstelling mijn gegevens wel doorgegeven en was men nu zo enthousiast over mij dat ik een vliegende start kon maken. En wie zou mij nou op een dergelijke manier in de maling willen nemen als het allemaal nep was?
Ik kwam er niet uit. Bertram was niet bereikbaar, mijn ouders ook niet, het leek erop dat ik deze knoop in mijn eentje moest doorhakken. Ik belde terug:
“Dag mevrouw, ik heb er nog eens even over nagedacht maar het is echt niet te combineren met mijn werk, ik heb al wat lessen staan en die kan ik niet afzeggen”.
Echt? Ja, dat zei ik.
De vrouw hing na een kort “Jammer, bedankt meneer Dikke, wij zoeken verder” op. Met lichte spijt vervolgde ik mijn wandeling, me afvragend welke deur ik zojuist dicht had geslagen. Daarna ging ik op bezoek bij mijn vroegere pianolerares Marijke, waar ik het verhaal smakelijk uit de doeken deed. Haar schallende lach deed me goed, en zo relativeerden we het hele gebeuren en ging mijn leven weer door waar het gebleven was.
Ik heb nooit meer iets van welk modellenbureau dan ook gehoord, en ik ben er ook nooit achtergekomen wie het waren of hoe ze aan mijn nummer kwamen. Maar ik moet altijd weer even aan deze merkwaardige episode denken als ik thuis de koffie opschenk. Met een filter van Melitta natuurlijk, want dat zijn de beste.